En het was weer een koude nacht. De kachel sloeg weer diverse keren aan vannacht. Dus vanmorgen voor we eruit gingen eerst maar even de kachel opgestookt, zodat het een beetje aangenaam is in de camper. Na het ontbijt verlaten we de Grand Canyon en rijden we naar Williams, een van de steden aan route 66, waar we gelijk maar boodschappen doen bij Safeway. En omdat ik nog de klantenkaart heb van vorig jaar ‘besparen’ we zomaar $ 10 dollar op onze aankopen.
Daarna nemen we eerst een stuk van de Interstate, om vervolgens af te slaan naar Route 66. We rijden door diverse verlaten dorpjes en ook door dorpjes die voor de toeristen zijn opgeleukt als onderdeel van route 66. Het eerste deel van de route is tamelijk eentonig, vlak, door woestijngebied met enkele bergen op de achtergrond. Op een gegeven moment hebben we een chauffeurs wissel. Koen past namelijk achter het stuur en rijdt een stuk van Route 66. En dat gaat hartstikke goed. Wel vreemd voor mij om na al die jaren, op de passagiersstoel te zitten. Wel leuk dat Koen ook een stuk van Route 66 heeft gereden.
Na verloop van tijd bereiken we Kingman, een plaats waar ik vorig jaar met Marit nog gestaan heb op een camping, en daar neem ik het stuur weer over. We stoppen even en Koen en ik gaan een wapen annex pawn shop in waar ze uiteraard diverse wapens verkopen. Daar loopt in Nederland een gewone agent nog niet mee, wat hier allemaal te koop is. Het enige is wel dat je een ID-kaart van Arizona moet laten zien. Omdat we die niet hebben en anders later problemen bij de douane verwachten, gaan we niet tot aankoop over.
Daarna vervolgen we onze weg over Route 66, en komen we in de echte bergen terecht. De Route 66 kronkelt zich omhoog en de camper gaat in een lage versnelling de berg op. Bij de Sitgreaves pas aangekomen genieten we van de vergezichten en al snel daarna beginnen we de afdaling naar Oatman.
Daar aangekomen overheerst het gevoel van ‘wat een toeristische bende hier’ met ezels en allerlei oud gemaakte gebouwen. Koen en ik hebben niet de behoefte om uit te stappen en we volgen Route 66 verder, helemaal tot het begin, nabij de Colorado rivier, op de grens van Arizona met California. Daar pakken we de snelweg naar Needles, waar onze camping is. We worden daar hartelijk welkom geheten door de eigenaresse, die ons een upgrade qua plek heeft gegeven. In plaats van op een soort grindveldje bij de receptie (met wifi), staan we 50 meter verder op het gras met direct zicht en dus langs de Colorado rivier (weliswaar zonder wifi). En de temperatuur is hier gewoon weer lekker. Dus de lange broek gaat uit en de korte broek weer aan. Tijd voor een koud biertje aan de picknick tafel, direct langs de Colorado rivier, wat wil je nog meer.
Na het avondeten, zitten we nog lang buiten te praten met onze buren, full timers, Jay en Cathy, die in een bus van 40 feet rijden, weegt 18.000 kg en is werkelijk van alle gemakken voorzien. ‘Dat heb je als je een rijke vrouw trouwt’, zegt Jay. Het was een gezellige avond met leuke gespreksonderwerpen. Daarna werk ik nog even het verslag en de foto’s bij, voordat we gaan slapen.
Nou Koen, jij achter het stuur ziet eruit of je niets anders gedaan hebt. Maar wat een bakbeesten zeg aan weerskanten van jullie, die van jullie lijkt gecomprimeerd naar een dinky toy. Zat vorige week op Jeroen z’n verjaardag nog met Erik naar campers te kijken. ook ongeveer zulke afmetingen als die grote. Concordia oid??
Hoi Herre, dat zijn campers van zoals ze zichzelf noemen Fulltimers. Zijn gepensioneerd, hebben hun huis verkocht en rijden het hele jaar rond in zulke grote campers. Zijn van het formaat bus, voorzien van alle gemakken, van wasmachine/droger, wifi, schotel, telefoonversterker, internet, 3 pc’s, giga aggregaat, meerdere airco’s enz. It’s a way of living. Groeten van de 2 chauffeurs.