Vandaag onze laatste dag, een reisdag richting Nederland. Na het ontbijt verlaten we ons hotel en na een korte wandeling met koffers e.d. bereiken we de auto. Nadat alles weer op zijn plek staat, vertrekken we uit Thionville. Net over de grens, in Luxemburg, gooien we de tank vol. Het is hier iets gunstiger qua prijs dan Nederland.
Even voor Brussel stoppen we nog even voor korte lunch en na nog net voor de Nederlandse grens in België getankt de hebben rijden we door naar huis. Na een korte file rond Rotterdam en drukte bij Leidschendam zet ik eerst Koen bij zijn huis af om daarna door te rijden naar Leiden. Zo weer thuis waarmee een einde komt aan een gezellige en interessante vakantieweek. Over een maand meer nieuwe reiservaringen.
Na het ontbijt verlaten we ons hotel en rijden we naar een ander fort in de Maginot linie, fort Hackenberg. De rit gaat door een afwisselend landschap en deels zelfs door Duitsland. Ruim op tijd bereiken we het fort, waar we moeten wachten tot we naar binnen kunnen.
We hebben vooraf in Nederland al gereserveerd en wanneer de kassa opengaat vraagt de gids ons of ik René van der Zwan ben, dus de reservering is goed aangekomen. We krijgen een Engelstalige rondleiding van de enthousiaste gids, waardoor we veel details te horen krijgen. Dit fort is nog groter dan degene die we gisteren hebben bezocht. In dit grote complex waren circa 1.200 manschappen gelegerd, dus ook hier grote keukens, allerlei motoren, ook bedoeld om stroom te genereren, wanneer die van buitenaf werd afgesneden, zodat het fort zelfstandig kon door functioneren.
Bij de lange verbindingsgang aangekomen stappen we in een elektrische trein die ons naar het einde van het fort brengt, waar de schutter zaten om de Duitsers in 1940 te weerstaan.
Via een trap met ca. 150 treden komen we bij de ondergrondse installatie vanaf waar met granaten op de vijand kon worden geschoten via een vernuftige installatie, die hydraulisch omhoog komt met de 2 lopen, zodat geschoten kon worden, om daarna de geschutskoepel weer veilig te laten zakken. Dit kunnen we later goed bekijken omdat de gids ons hiervoor mee naar buiten neemt.
Hierna gaan we het fort weer in, dalen we weer vele treden af om op een lager niveau in het fort te koelen en stappen we weer in de trein die ons helemaal terug rijdt naar de ingang van het fort, een afstand van circa 2 kilometer. Na 3 uur zit onze rondleiding door dit interessante fort erop. We bedanken onze gids en lopen terug naar de auto.
We stappen in de auto en na een autorit van een half uurtje bereiken we Thionville, waar we onze laatste overnachting van deze vakantie hebben. Omdat ons hotel midden in een voetgangersgebied ligt, parkeren we de auto op een grote parkeerplaats iets verder op en lopen we de laatste 500 meter met onze bagage naar het hotel. ’s Avonds eten we bij een restaurant om de hoek van het hotel en kijken we nog een film. Morgen weer terug naar Nederland.
Vandaag verlaten we ons 2e appartement en rijden we naar de Maginot linie, waar we een fort bezoeken. De Maginot linie was een grote verdedigingslinie van de Fransen, gebouwd in de jaren 30 van de vorige eeuw en bedoeld om de Duitsers tegen te houden. Na de verschrikkingen van de 1e Wereldoorlog wilden de Fransen een herhaling voorkomen en dat was de reden dat er van Noord Frankrijk tot aan de Middellandse zee grote betonnen verdedigingswerken zijn gebouwd, vaak diep in de bergen. Fort Schoenenbourg is er ook zo een. We gaan naar binnen bij de ingang aan de Franse kant en daarna dalen we zo’n 30 meter naar beneden waar een enorm gangenstelsel is gebouwd.
In dit fort waren zo’n 650 militairen gelegerd en zodoende waren ook alle voorzieningen voor hen daar. Slaapzalen, eetruimtes, maar ook allerlei voorzieningen, zoals energievoorziening, luchtzuivering e.d. Maar omdat het een militair fort was ook de wapens en munitie om in geval van een aanval die te kunnen weerstaan.
Koen en ik zijn zo’n 2,5 uur in het fort, zo groot is het en zo lang zijn de gangen. De langste gang is ruim een kilometer lang en dat onder de grond. Bij een van de blokken krijgen we een uitgebreide toelichting van een enthousiaste vrijwilligster die ons allerlei bijzonderheden over het fort verteld. Bij het uitbreken van de 2e Wereldoorlog heeft dit fort de Duitsers echt weerstaan. Pas na de capitulatie van Frankrijk hebben de militairen in het fort zich overgegeven. Al die tijd lagen ze wel onder vuur maar hebben ze het de Duitsers lastig gemaakt.
We lopen weer terug naar de ingang en stappen in de auto en rijden een stukje om te ontdekken wat er aan de buitenkant te zien is van het fort. We parkeren de auto op een parkeerterrein en lopen naar de diverse geschut koepels. Daaraan zie je dat er zo’n enorm complex onder ligt.
Dan is het tijd om naar ons hotel te rijden, een ritje van 15 minuten. We checken in. En zo’n hotelkamer is wel even wennen na een ruim appartement. ’s Avonds lopen we naar een Italiaans restaurant net buiten het dorp, waar we heerlijk eten.
Dag 5 – 35 km – half bewolkt met af en toe lichte regen – 6-15°C
Bij het wakker worden zien we dan de zon schijnt, en na alle regen is dat bijna een bijzonder natuurverschijnsel. Na het ontbijt rijden we naar het voormalig concentratiekamp Struthof in Natzweiler, een plek hoog in de Elzas. Want we zien op een app op mijn telefoon dat we op zo’n 1.100 meter hoogte zitten. En dat merken we ook aan de temperatuur, want buiten is het zo’n 6 °C. Ondertussen is het uitzicht wel erg mooi.
Nadat we de auto geparkeerd hebben, kopen we bij de kassa een kaartje en krijgen we een audio guide mee, zodat we onderweg de uitleg van de diverse plekken kunnen horen. We moeten even wachten voor de Engelstalige film begint en na de film, met de geschiedenis van het kamp, lopen we naar de poort.
We worden hier toch altijd stil van en het is slecht voor te stellen wat de mensen die hier gezeten hebben voor ellende hebben moeten meemaken. Van alle barakken zijn er slechts een paar over gebleven, de verhalen die we er over horen zijn aangrijpend. Hieronder enkele foto’s die een beeld geven van het kamp.
Na circa 2,5 uur hebben we alles gezien, lopen we hete steile pad links op de hier bovenstaande foto op naar boven om weer bij de auto te eindigen. Daarna rijden we bijna zonder gas te geven de bergen af richting ons appartement. Onderweg maak ik nog enkele foto’s waar deze streek ook om bekend staat: Elzas wijn.
Dag 4 – 460 km – zwaar bewolkt met veel regen – 12 °C
Vanmorgen toen we wakker werden regende het al en heeft het totdat we gingen slapen onophoudelijk geregend. Omdat het vandaag een reisdag is, van Compiègne naar de Elzas, net ons Straatsburg, zitten we het grootste deel van de tijd in de auto, maar toch als we er even uit gaan is dei regen niet fijn. Eerst tanken we en doen we nog wat boodschappen, onze eerste echte stop is het monument van Navarin. Dit is een oorlogsmonument in de vorm van een piramide voor 10.000 soldaten uit de 1e Wereldoorlog en waarvan de namen op het monument staan. Het ligt boven op een heuvel, waar hard gevochten is in de jaren 1914-1918. In de stromende regen bekijken we het monument, met op de achtergrond de knallen en ontploffingen van een oefenend Frans leger op een nabij gelegen oefenterrein.
We rijden door naar een volgende stop op onze route, alleen kunnen we daar met geen mogelijkheid komen omdat de weg ernaar toe afgesloten is. Dus besluiten we maar om door te rijden. Na een lange reisdag bereiken we ons appartement in Zellwiller. Klinkt Duits, maar ligt echt in de Elzas, in Frankrijk. Het is een mooi ingericht appartement, met 2 aparte slaapplekken. Helaas geen wifi in dit appartement, dus kijken we ’s avonds naar een spannende serie op mijn telefoon.
